Çocuklar, hoşgörü gösterseler de, tanımadıkları birinin yanına yaklaştığında kolayca ağlayabilir ya da birçok şeyden kolayca korkabilirler. Anneden ayrılma, yüksek bir ses veya suya girme gibi durumlar bile korkuyla ağlamalarına neden olabilir.
Bunun arkasında birkaç neden yatmaktadır. İlk çocukluk döneminde, çocuklar annelerini, seslerini ve kokularını tanır; anneleri yanındayken kendilerini güvende hissederler. Bu nedenle, en küçük bir ayrılık veya uzaklaşma bile çocuğun huzursuz olmasına yol açabilir. Baba da sonradan dahil olsa da, ilk dönemlerde annenin yokluğunu tam olarak telafi edemez.
Her çocuk farklı dönemlerde korkular yaşar. Önemli bir kişinin ayrılmasına verilen tepki genellikle 6 ay sonra belirginleşmeye başlar. Bir çocuk için, yanındakilerin gözden kaybolmasıyla ortadan kaybolmuş olduklarını düşünebilir.
Anne ile çocuk arasındaki bağın gücüne bağlı olarak, ayrılık anında verilen tepki de artabilir. İkinci yaşın sonlarına doğru, bu tepkinin yoğunluğunda azalma görülür. Normal ayrılma kaygısı 18 ay civarında en üst seviyesine ulaşır. 3 yaş civarında, çocuğun ayrılmayı bilişsel olarak anlaması gelişmiş ve bu durumun geçici olduğu fikri benimsenmiştir.
Anne-çocuk ilişkisinin farklı olduğu durumlarda ayrılma kaygısı daha erken ve yoğun olarak ortaya çıkabilir. Yabancılarla temasın sınırlı olduğu, anne tarafından tek başına bakımının sağlandığı ve kaygılı bir atmosferde büyüdüğü durumlarda, çocuğun annesinin yokluğunu tolere etmekte daha fazla zorluk çekebileceği görülebilir.
Çocuk, kendini yalnız veya güvende olmadığını hissettiğinde, huzursuzlanabilir ve her türlü uyarıcı veya rahatsız edici durum (kalabalık, gürültü vb.) onun için korkutucu olarak algılanabilir.
Ayrılma kaygısı, çocuk ayrıldığı kişiden (genellikle anne) beklenenden fazla bir tepki gösterdiğinde patolojik (normal olmayan) olarak kabul edilir.
Bu tür durumlarda, anne ve baba nasıl davranmalıdır? Ayrılık anında çocuğun bilgilendirilmesi önemlidir. Anne, çocuğun ağlasa bile kendisinin gideceğini ve döneceğini açıklayarak çocuğu rahatlatmalıdır. İlk etapta, çocuk kısa ayrılıklara alıştırılmalıdır; annenin gitmesine ve geri dönmesine alışması sağlanmalıdır.
Bu alıştırmalar sırasında, çocuğun kendi evinde alışık olduğu bir yetişkinin yanında olması önemlidir. Ayrılığa çocuktan önce anne hazır olmalıdır. Eğer anne çocuğu rahatlıkla bırakabiliyorsa, çocuk da bu ayrılığı daha kolay kabul edebilir.
Bu dönemsel ayrılma kaygısı, çocuğun 2 yaşın sonlarına doğru hala devam ediyorsa ve aşırı korkular yaşıyorsa, uzman yardımı gerekebilir.
